Marathon of peace Kigali-Rwanda : 14 mei 2006 … een eerste indruk
“The second marathon of peace Kigali-Rwanda” lopen in tropische omstandigheden is het sportief gebeuren op zich … maar ook zoveel meer voor een marathonloper.
Je inzet voor Rwandese weeskinderen (€ 0,5 per afgelegde meter of € 20 600 voor 42,195 km) is het goede doel op zich … maar is ook zoveel meer voor een onderwijzer-opvoeder.
Op vredesmissie trekken naar de roots van je dochter is het Afrika-verblijf op zich … maar is ook zoveel meer voor een adoptievader.
Toch wil ik je het sportieve luik als voorzitter van HEAK niet onthouden. Voor een ruimer verslag verwijs ik naar een komende 4de en laatste nieuwsbrief.
Ook wil ik mijn vader feliciteren die op 66-jarige leeftijd als oudste deelnemer van heel het gebeuren de 5 km afwerkte tussen honderden kinderen en jongeren, in een half uur. Hij eindigde als 549ste van 1212 deelnemers en werd 2de blanke, na een jonge Brit. Proficiat pa !
“Met in mijn achterhoofd de uitputtingsslag (door extreme hitte en waterintoxi-catie) van vorig jaar, trok ik met veel angst naar de 2de vredesmarathon van Kigali-Rwanda. ‘The marathon of peace’ hoort nu al bij de zwaarste van de wereld door zijn vele ‘collines’ en zijn tropisch klimaat (hoogte, vochtigheid, warmte).
Met het nummer 2575 sta ik ’s morgens om 08.00 aan de start met een 252 lopers. Naast hoofdzakelijk Rwandezen, Ugandazen, Kenianen en Tanzianen lopen er 23 niet-Afrikanen mee : Italianen (2), Israëliet (1), Luxemburgers (3), Portugees (1), Duitsers (4), Kroaat (1), Brit(1), Fransman (1), Amerikanen (5) en Belgen (4, waaronder 3 militairen die reeds jaren te Rwanda vertoeven).
Het regenseizoen loopt nog, maar de regen blijft uit. Het belooft warm te worden. De temperatuur zal oplopen tot 30-35° C. Ik merk alvast geen verschil met vorig jaar en vind de vochtigheidsgraad bijzonder hoog. Ik heb me voorgenomen zeer bedachtzaam te vertrekken. Tijd speelt totaal geen rol. Mijn gezondheid gaat nu voor. Ik weet dat ik me na de marathon van Bonn persoonlijk verstandig heb voorbereid. Het werden mijn eigen, intense voorbereidingsweken en dit resul-teerde in een goede conditie. Het startschot wordt gegeven in het stadion van Amahore (vriendschap), daar waar 13 jaar geleden duizenden vluchtelingen bij elkaar gedreven werden als beesten in een beestenwagen en vele honderden het leven lieten. Het is goed om op deze plaats te starten voor de vrede, het is goed om 4 x door het stadion te lopen. Ik verlaat bijna als laatste aan een rustig tempo het stadion. Uit ervaring weet ik dat de helft (en zeker de blanken) hun moordend tempo definitief zullen moeten staken. Ik sprak met vader af me om de 5 km te bevoorraden met eigen sportdrank. Door een lussenssysteem van 4 x (2 x 5 km) lukte ons dit perfect. Natuurlijk is het maar een gevoel, maar de heuvels (32 in het totaal) lijken me nijdiger en langer dan vorig jaar. Toch gaat het me goed. Ik hou voortdurend een watersspons bij de hand om hoofd en hals te verfrissen. Het aangereikte water drink ik niet, maar gebruik ik om de spons vochtig te houden. Elke keer wanneer ik vader zie, neem ik een tweetal minuten de tijd om te drinken, een woordje te zeggen en me terug op gang te trekken. De eerste drie rondes gaan zeer goed. Ik moet me zelfs verbieden om sneller te gaan lopen. Naast me heb ik vaak zwarte atleten die het een eer vinden om met de ‘Musungo’(blanke man) te lopen. Ik speel ook met de bevolking door op keerpunten een extra rondje te draaien of ze nat te spuiten met een flesje water, tot grote hilariteit. Ze wachten en kijken uit naar de volgende rond van ‘de belgique’. Dit is meer dan 100% genieten. De Musungo’s onderhouden hun solidariteitsgevoel door bij kruising met elkaar te ’highfiven’. In de 3de en 4de ronde merk ik op dat ik vele zwarte en blanke lopers één voor één begin op te rapen en dat het deelnemersveld zwaar slinkt. Ik krijg veel bemoediging van vader en van de Belgische militairen die ver achter me lopen. De echte man met de hamer kom ik niet tegen, de volledige uitputting blijft uit. De laatste 4 kilometers worden wel bijzonder zwaar, maar elke meter wordt al lopend afgelegd. Ik kom als 79ste van 252 deelnemers over de meet in een goed gevuld stadion en eindig als 7de Musungo van de 23, in een tijd van 4u5'. Ik had ruim onder de vier uur kunnen eindigen, maar eigenlijk lig ik er niet wakker van. De Belgische militairen hebben dan nog 1uur en 22 minuten te gaan. Mijn petje af om bijna 5,5 uren te lopen op dit ‘moordend’(?) parcours. Mijn 7de internationale marathon en 2de vredesmarathon zit er op. Ik krijg persoonlijke felicitaties van de SIE Executive Bettina Scholl-Sabatine, van mijn vader en Marc Ramaeker, health Care Specialist UNFPA, maar zoek even wat schaduw om te bekomen van emoties die me nu overvallen."
“Courage! Courage !”
Honderden zwarten roepen me ritmisch en uitbundig toe.
Waar ben ik weer aan begonnen ?
Opnieuw een huzarentocht.
Ik zie zwarte sneeuw in een tropische omgeving.
Elke heuvel wordt telkens een meter hoger.
Ik liet het noorden achter mij,
De lage landen achter mij.
Mijn gezin ver en dichtbij.
Mijn Rwandese adoptiedochter Imana
in mijn hart … voor altijd.
Ik loop in het land van de duizend heuvels,
in een land waar de toekomst
vecht met zijn verleden.
Terwijl mijn stappen neerkomen op de rode aarde,
van een onrustige stad,
voel ik het zwarte bloed,
de sporen van de blinde haat.
De tijden zijn veranderd,
maar voor sommigen te laat.
Een decennium terug
begon hier het einde van de wereld
in de lente.
En toch geloof ik in deze dag !
En toch geloof ik in deze vredesmarathon …
in wat ik hier zie !
Deze prachtige mensen buigen,
maar ze breken niet.
Hoe klein voel ik me,
als ‘musungo’ in een zwart gezelschap?
Hoe sterk voel ik de kleur van mijn huid?
Hoe moeilijk is het,
mijn huid onzichtbaar te maken,
zodat ze geen rol meer speelt.
Mijn huidskleur als het uniform
van het oude Rwandese regime.
oorzaak van veel ellende.
Ik probeer mezelf in de andere te zien.
Ik probeer te verklaren hoe ik hier ben beland.
Ben ik nu wie ik zijn wou?
Is het dit wat ik zocht.
Hoe langer ik leef,
hoe minder ik weet,
hoe minder ik denk,
in goed en in kwaad,
in waarheid en in leugen
in liefde en haat.
“courage, courage!”
Ja … maar voor wie?
Roel